Sniper Elite: Resistance – İnceleme

Sniper Elite serisi ile aramda çok güzel bir gönül bağı var. Genel olarak keskin nişancılık müessesine karşı büyük bir hayranlık besliyorum. Çünkü savaş dediğin şey bir sürü terli terli koşturan adamın arasından dünyayı kurtarma işi. Bu işi hiç ter kokusuna bulaşmadan, metrobüs gibi sardalya konservesi olmadan da yapabiliyorsak muhakkak bu yolu tercih ederim. Her türlü shooter oyunda da uzak mesafeden avcılık yapmayı severim. Ne o öyle curcuna arasına girip kaosa bulaşmak…

Sniper Elite oyunları beni hiç üzmüyor, ne vaat ediyorsa şakkadanak onu koyuyor ortaya. Ne eksik ne fazla. Birkaç sene önce SE5’i oynarken de aynı hisleri yaşamıştım, yine epey tatminkar anlarla Resistance’ı bitirdim. Bitirmekten kastım hikaye modu yoksa daha işin çok oyunculu kısmında tıklanacak çok fazla kafa var.

İkinci Cihan Harbi Hiç Bu Kadar Kolay Olmamıştı

Hikayemiz çoğu WW II oyununda olduğu gibi işgal altındaki Fransa ve onun nedense sadece oyunlarda görebildiğimiz “muhteşem” direniş ekibiyle başlıyor. Sonrasında emirleri Londra’dan alan Harry Hawker yani biz devreye giriyoruz ve tek kişilik dev kadronun gösterisi başlıyor. Hikayenin benzer zamanlarında serinin diğer karakteri Karl Operation Kraken ile cebelleşirken bizim uğraştığımız Nazi projesi doğrudan D-Day’in kaderiyle ilgili.

Hiç şaşırtıcı olmayan bir şekilde Nazi bilim adamları yeni bir biyolojik silah yaratmış ve bunu D-Day’i engellemek için kullanacaklarmış. Tabii ki bunu önlemek için bir orduyu falan seferber etmeye hiç gerek yok, tek başına orta yaşlı Harry Hawker her şeye muktedir. Tıpkı diğer yoldaşı Karl gibi Harry de 500 metreden sineği sünnet edebilecek bir keskin nişancılığa sahip. Hal böyle olunca tek kişiyle koca koca Nazi kamplarına ve tesislerine girip elimizi kolumuzu sallaya sallaya çıkabiliyoruz.

Sniper Elite Yapay Zekası İle Terminatör Korkumu Yendim

Sniper Elite 5 ile Resistance arasında büyük farklar yok. Hatta Resistance bana biraz DLC gibi hissettirdi. Daha iyi gözüküyor, haritalar farklı ama yeni bir oyun hissi pek yok. Bundan çok şikayetçi miyim? Esasen değilim çünkü 5’i epey severek oynamıştım, Resistance’da da aynı refleksleri kullanarak çok keyifli anlar yaşadım. Ancak oyunun yapay zekası yine evlere şenlik. Gizlilik temalı bir oynanışa sahip olduğu için doğrudan yapay zekanın insafına kalıyorsunuz. Oyunun zorluk ayarları epey özelleştirilebilir, yani yapay zekayı olduğundan biraz daha zeki hale getirmek mümkün. Ancak bu yeterli mi? 300 metreden yanındaki arkadaşının kafası patlayan bir asker başı kesik tavuk gibi siper almadan koşturur mu? Tüm savaşın kaderini değiştirecek bir bilim adamı kampın yarısı kafasına mermi yemişken bahçede korumasız dolaşır mı? Naziler böyle biyolojik silah yapmayı nereden öğrendi? Şeklindeki çeşitli soruları oyunu oynarken yine bolca soruyoruz.

Yapay zeka dışında beni en çok hayal kırıklığına uğratan şey karakter animasyonları ve görünmez duvarlar oldu. Sniper Elite 5’te de birebir aynı şeylere delirmiştim. 50 santim yüksekliğindeki bir tümsekten aşağı atlayamayan, zıplayamayan ancak düz duvarlardaki sarmaşıklara tırmanabilen bir karakterimiz var. Hani bir de keskin nişancılık için güzel açılara ihtiyacımız var, bu açıları ayarlamak için bi iki metre sağa kayayım diyorum bir görünmez duvara çarpıyorum. Biraz aşağı ineyim diyorum tümsekten inemiyorum, yukarı da çıkamıyorum. Aşırı limitlenmiş hissedip eldeki imkanlarla dünyayı kurtarabildim. Umarım artık yeni oyunlarda bu özgürlük düşmanı oynanışa bir revize gelir.

Bu Benzersiz Vuruş Hissine Asla Hayır Diyemiyorum Doğrusu

Sniper Elite’in alametifarikası vuruş hissiyatı her zaman olduğu gibi inanılmaz bir tatmin hissiyle geri dönmüş. Zaten bu oyunu oynuyorsanız temel sebebiniz bir bağımlı gibi kafalara tıklarken o merminin ağır çekimde düşmanın gözünü çıkarması, ciğerini söndürmesi ya da dişlerini dökmesi gibi anlara tanıklık etmek. Bunun yanı sıra 300 metre ve uzak civarlardaki düşmanların kafasına tıklarken o merminin aşağı doğru düşüşüne tanıklık etmek ve o “şlok” sesini duymak da kulağa bir senfoni orkestrası gibi geliyor. Oyunda anlam veremediğim bir şekilde öldürmeden, yaralı bırakılan düşmanlara bonus tecrübe puanı veriliyor. Yahu şu hissi yaşamak varken ekstra tecrübe puanını ne yapayım ben? Ha eğer düşmanlar İbo gibi kafasına mermiyi yedikten sonra hayatta kalabiliyorsa diyecek hiçbir şeyim yok, yaşamayı hak ediyorlar…

Beşinci oyunda haritaya çok uzaktan başlayıp çatıları, pencereleri temizlediğimiz çok bölüm yoktu. Genelde hatlar arasına girip açı arıyorduk. Resistence ise biraz daha oyuna başlarken size açı vermeyi seviyor. Özellikle 2-3 bölüm daha en başından 20 mermilik cephanenizi 20 farklı kafatasına entegre etmenize olanak sağlıyor. Bu da benim gibi ruh hastaları için bulunmaz nimet. Ana görevi, nazilerin sinsi planlarını falan boşverip yolumun üstüne çıkma ihtimali bile olmayan askerlerin peşinden nefesimi tutup kafalara tıklarken buluveriyorum kendimi.

Bu güzel hislerimi yakın dövüş için de söyleyebilmek isterdim ancak yapay zekanın kıtlığı ile birlikte sniper dışındaki silahların özensizliği yakın dövüşleri oldukça sıkıcı kılıyor. Gerçi tamamen gizlilik temalı, mermi atarken bile çevre seslerini kontrol ettiğimiz bir oyunda çatışma mekaniklerinin iyi olmasını beklemek büyük haksızlık olurdu. Ancak yine de şöyle elime bi MP-40 geçmişken 4 saattir kafasını çıkarmasını beklediğim o subayı delik deşik etmenin keyfini doyasıya çıkarmak isterdim…

Sniper’ın Hakkından Sniper Gelir

Sniper Elite 5 ile birlikte hayatımıza giren invasion modu ile birlikte başka oyuncuların oyununa salça olup onları avlamaya çalışabiliyorduk. Resistance’da da bu özellik aynen devam ediyor. Çok oyunculu modda da yine dünyanın her yerinden bileğine güvenen keskin nişancılarla çatışıyorsunuz. Özellikle online kısımda eliniz alıştıktan sonra tıkladığınız kafaların hazzını bana bu zamana kadar verebilen başka bi oyun olmadı. Zira sadece sniper vs sniper oynayabildiğiniz için çok eşit şartlarda mücadele ediyorsunuz ve tamamen yetenek bazlı bir mücadele var. (tabii 8 pingle oynayan ultra şanslı insanları saymazsak…)

Özetle Sniper Elite: Resistance bana tam olarak ne beklediysem onu vermeyi başardı. Beşinci oyunun üstüne çok fazla çıkmaması ciddi bir hayal kırıklığı. Öte yandan silah çeşitliliği ve özelleştirilebilirliği yine tatmin edici boyutta. Yapay zeka konusunda terminatör ve teletabi arasındaki dengeyi de tutturabilselerdi. Şu oyunun Game Pass’e ilk gün gemesi de büyük bir lütuf. Zira beşinci oyunun ek paketi gibi gözüktüğü için tam fiyattan satın almayı asla tavsiye etmem. Koleksiyonunuzda çeşit çeşit dünyayı kurtarma görevleri olsun istiyorsanız da iyi bi indirim yediği zaman denemeyi bekleyebilirsiniz.

Kaynak: Oyun Gezer